Geschreven door: Ruud Smulders
Deelnemer van het 28e Groninger Studenten Cabaret Festival
‘‘Do you wanna hear a story?’ schreeuwt een Blonde Jongen terwijl hij aan een kabelbaan over het publiek heen zoeft. “I said… do you wanna here a story,” schreeuwt hij nog een keer als hij eenmaal op de vloer staat.
‘Siii!,’ schreeuwen de Portugezen.
Hotpants
We staan in onze korte broekjes te verkleumen in een van de kleedkamers van CREA, Amsterdam. Zelfs omgekleed twijfelen we nog over de deelname. Is dit wel een goede vervolgstap?’ Is dit het wel waard? Natuurlijk hele terechte vragen. Maar wel vragen die altijd pas opborrelen als 2 deuren verder een jury zit te wachten. En lief blond meisje stapt onze kleedkamer in en deinst net zo hard weer terug. ‘O, sorry, ik wist niet dat jullie bezig waren met omkleden. Zijn jullie bijna klaar?’. Een gebruikelijke reactie als je vijf mannen in hotpants en in XS shirtjes ziet. Ja, we zijn er klaar voor stellen we haar en onszelf gerust.
Winnen
Je uit de naad werken is een twijfelachtig begrip als je een hotpants draagt. In de maanden na de auditie zien we elkaar meer dan onze eigen vriendinnen. Je kan er lang en kort over lullen, maar je komt om te winnen. Je wil niet afdruipen met zinnen uit het troost-repertoire zoals: “Nou, die ervaring nemen ze me niet meer af.” Nee, maar die prijs ook niet. Naast winnen wil je op de tweede plaats, ietwat nobeler, op de finaleavond 905 man (onszelf meegerekend) de avond van hun leven geven.
Finale
Ik sta achter een doek dat op de 8ste tel zal worden opgetrokken. Een van ons staat al voor dat doek ter aanschouwing van 900 mensen. Ik kijk nog een keer opzij, waar Tim staat in dezelfde concentratie. Ikknijp mijn vingers samen tot een vuist en maak een rauwdauwerig
e beweging. Dan gaat het doek omhoog. We spelen. Richting de laatste paar scenes neemt de rust bij ons toe. We hebben het onder controle. Vanaf hier hoeven we het alleen nog maar te spelen. De laatste muziek-cue wordt in gestart. Het is een sequentie van bijna 5 minuten met een str
akke choreografie. Ik zit inmiddels in het tafeltje waar de techniek op staat. De ‘Goochel act’ is bezig. De jongen op de vloer mimed straks een touw en dan verschuif ik het tafeltje. Zo lijkt het alsof hij op onzichtbare wijzen het tafeltje laat bewegen. Altijd een dijenkletser aangezien men mij 10 seconden ervoor in het tafeltje heeft zien gaan.
POK
De tel is daar en ik begin te lopen. Dan hoor ik een harde POK. Daarna valt het geluid uit. In een fractie van een seconde gaan er honderd scenario’s door mijn hoofd en bovenal de gevolgen voor alle, nog te komen scenes op deze muziek. Ineens ben ik blij dat ik mijn vriendin heb moeten missen. We snappen precies wat de beste oplossing is. De frontman speelt door, de muzikant start in stilte de band opnieuw, ik veeg het angstzweet van mijn voorhoofd en de technicus prikt het kabeltje terug in de laptop. We weten waar we zijn en gaan vanuit wat improvisatie geleidelijk terug de choreografie in. EINDE. Het applaus is groot. Zo groot dat we tijdens het buigen niet kunnen verbergen dat we erdoor gecharmeerd zijn. Één uur later heb ik mijn vriendin aan de lijn: “We hebben de publieksprijs te pakken”.
Os Rapazes Loiros e Tim 
We staan in onze korte broekjes te zweten in een vallei in Portugal. Je uit de naad zweten is een twijfelachtig begrip als je een hotspants draagt. Omgekleed en wel twijfelen we over de volgorde. Is dit wel een goede vervolgscene? Is het de entreeprijs wel waard’? Natuurlijk hele terechte vragen. Maar wel vragen die altijd pas opborrelen als twee struiken verderop een internationaal publiek zit te wachten.
Één uur later heb ik mijn vriendin aan de lijn: “We hadden het publiek te pakken.”
Groninger Studenten Cabaret Festival 