Geschreven door: Martijn Kardol
Groningen, 6 november 2015
Daar sta je dan. De dag die je wist dat ging komen is eindelijk hier. Een half jaar voor deze dag had ik besloten om mee te gaan doen aan het Groninger Studenten Cabaret Festival. Ik wist eigenlijk niet eens zo heel veel van het festival, behalve dat als je in de halve finale terecht zou komen, je in de Stadsschouwburg zou mogen spelen. En geloof mij maar, dat is op zich al genoeg reden om je aan te melden. En als dat niet genoeg reden is; dan is er ook nog de goede begeleiding door regisseuse Audrey Bolder, de leuke try-out tour langs kleine zaaltjes door het hele land en het gezellige bestuur dat behalve het hele festival voor je organiseert en ook nog even je woordenschat uitbreidt met wat Gronings Studenten Vocabulaire.
Ongeveer een uur geleden had ik misschien wel mijn beste voorstelling ooit gespeeld tijdens de finale. Alles lukte, alles werkte. Ik had het gevoel dat ik vloog. En nu was het moment daar. De juryvoorzitter stond met een pakje a4tjes achter een spreekgestoelte. Binnen nu en een paar minuutjes zouden we weten wie de winnaar was. Even daarvoor had ik de Publieksprijs al omhoog mogen houden. Een mooie uitvergrote foto van het publiek in de zaal. Ik sta er zelf ook op, want ik zat tijdens het maken van de foto in de zaal. Ik sta voor mezelf te klappen. Een beetje awkward is het wel, eerlijk is eerlijk. Ik was in de halve finale niet zo heel goed geweest, vond de jury. Ik ga er dus maar vanuit dat ik geen prijzen meer ga winnen en sta eigenlijk niet eens op te letten daar op het zijtoneel. Tot ik plotseling wordt aangetikt door één van de theatertechnici. Of ik doof ben. Ik moet op, want ik heb de andere twee prijzen ook gewonnen. Of ik die ook even wil komen ophalen.
Amsterdam, 13 november 2015
Het is een week na het festival. Soms ben ik in de keuken even bezig met koken, of met de afwas en dan denk ik ineens bij mezelf: Nee, maar dit is toch niet echt gebeurd? Dan droog ik mijn handen en loop ik naar het kistje naast mijn boekenkast, waar alle prijzen inmiddels netjes staan uitgestald. Wauw! Ik merk dat ik meer dan nooit mensen bij mij thuis uitnodig, om ze vervolgens zo casual mogelijk even langs de prijzen te laten lopen. Een heleboel dingen gebeuren voor het eerst. Ik moet ineens interviews geven, mijn allereerste recensie verschijnt in de krant en ik krijg berichtjes van mensen die ik jaren niet meer heb gesproken. De enige die niets van zich laat horen is Juf Margreet, mijn oude muzieklerares van de basisschool die mij een jeugdtrauma bezorgde door mij geen rol te geven in de schoolmusical. Ik denk erover om Juf Margreet ook een keer bij mij thuis uit te nodigen, om haar vervolgens casual langs de prijzen te laten lopen.
Oss, 28 november 2015
De Persoonlijkheidsprijs is een spiegel en hangt inmiddels ook in mijn huis. Die middag heb ik misschien nog net iets te zelfverzekerd mijn haar staan doen in de Persoonlijkheidsprijs. Maar gelukkig word ik nog diezelfde avond weer even met beide benen op de grond gezet. Ik speel voor de eerste keer sinds de finale in Groningen. En het lukt voor geen meter. Niemand lacht. Niemand durft überhaupt te kuchen, zo stil is het. Een vrouw op de eerste rij denkt dat alles wat ik vertel echt gebeurd is. Als ik vertel dat ik als Teletubbie Onkybonky een toverstaf door de strot van een jongetje van 3 probeer te duwen, laat ze hardop haar ongenoegen blijken. “Nou, nou, nou…” En ik ben weer terug op aarde. Ik heb gelijk weer heimwee naar Groningen en ik ben gemotiveerder dan ooit. Ik kom terug hoor, Groningen. Geef me een paar jaar en dan ben ik er weer. De dag die ik weet dat gaat komen is er dan; solo in de Stadsschouwburg in Groningen. #zinin.
Groninger Studenten Cabaret Festival 