Daar sta je dan

Geschreven door: Martijn Kardol

Groningen, 6 november 2015

Daar sta je dan. De dag die je wist dat ging komen is eindelijk hier. Een half jaar voor deze dag had ik besloten om mee te gaan doen aan het Groninger Studenten Cabaret Festival. Ik wist eigenlijk niet eens zo heel veel van het festival, behalve dat als je in de halve finale terecht zou komen, je in de Stadsschouwburg zou mogen spelen. En geloof mij maar, dat is op zich al genoeg reden om je aan te melden. En als dat niet genoeg reden is; dan is er ook nog de goede begeleiding door regisseuse Audrey Bolder, de leuke try-out tour langs kleine zaaltjes door het hele land en het gezellige bestuur dat behalve het hele festival voor je organiseert en ook nog even je woordenschat uitbreidt met wat Gronings Studenten Vocabulaire.

Ongeveer een uur geleden had ik misschien wel mijn beste voorstelling ooit gespeeld tijdens de finale. Alles lukte, alles werkte. Ik had het gevoel dat ik vloog. En nu was het moment daar. De juryvoorzitter stond met een pakje a4tjes achter een spreekgestoelte. Binnen nu en een paar minuutjes zouden we weten wie de winnaar was. Even daarvoor had ik de Publieksprijs al omhoog mogen houden. Een mooie uitvergrote foto van het publiek in de zaal. Ik sta er zelf ook op, want ik zat tijdens het maken van de foto in de zaal. Ik sta voor mezelf te klappen. Een beetje awkward is het wel, eerlijk is eerlijk. Ik was in de halve finale niet zo heel goed geweest, vond de jury. Ik ga er dus maar vanuit dat ik geen prijzen meer ga winnen en sta eigenlijk niet eens op te letten daar op het zijtoneel. Tot ik plotseling wordt aangetikt door één van de theatertechnici. Of ik doof ben. Ik moet op, want ik heb de andere twee prijzen ook gewonnen. Of ik die ook even wil komen ophalen.

Amsterdam, 13 november 2015

Het is een week na het festival. Soms ben ik in de keuken even bezig met koken, of met de afwas en dan denk ik ineens bij mezelf: Nee, maar dit is toch niet echt gebeurd? Dan droog ik mijn handen en loop ik naar het kistje naast mijn boekenkast, waar alle prijzen inmiddels netjes staan uitgestald. Wauw! Ik merk dat ik meer dan nooit mensen bij mij thuis uitnodig, om ze vervolgens zo casual mogelijk even langs de prijzen te laten lopen. Een heleboel dingen gebeuren voor het eerst. Ik moet ineens interviews geven, mijn allereerste recensie verschijnt in de krant en ik krijg berichtjes van mensen die ik jaren niet meer heb gesproken. De enige die niets van zich laat horen is Juf Margreet, mijn oude muzieklerares van de basisschool die mij een jeugdtrauma bezorgde door mij geen rol te geven in de schoolmusical. Ik denk erover om Juf Margreet ook een keer bij mij thuis uit te nodigen, om haar vervolgens casual langs de prijzen te laten lopen.

Oss, 28 november 2015

De Persoonlijkheidsprijs is een spiegel en hangt inmiddels ook in mijn huis. Die middag heb ik misschien nog net iets te zelfverzekerd mijn haar staan doen in de Persoonlijkheidsprijs. Maar gelukkig word ik nog diezelfde avond weer even met beide benen op de grond gezet. Ik speel voor de eerste keer sinds de finale in Groningen. En het lukt voor geen meter. Niemand lacht. Niemand durft überhaupt te kuchen, zo stil is het. Een vrouw op de eerste rij denkt dat alles wat ik vertel echt gebeurd is. Als ik vertel dat ik als Teletubbie Onkybonky een toverstaf door de strot van een jongetje van 3 probeer te duwen, laat ze hardop haar ongenoegen blijken. “Nou, nou, nou…” En ik ben weer terug op aarde. Ik heb gelijk weer heimwee naar Groningen en ik ben gemotiveerder dan ooit. Ik kom terug hoor, Groningen. Geef me een paar jaar en dan ben ik er weer. De dag die ik weet dat gaat komen is er dan; solo in de Stadsschouwburg in Groningen. #zinin.

 

De vent met de snor die nu wel echt bekend wordt

Geschreven door: Sietse Manning 

Finalist 28e GSCF

---

Ja, ja, daar sta je dan ineens. Op de blog van het Groninger Studenten Cabaret Festival. Met je eigen verhaaltje. Dat is niet zomaar iets. Absoluut niet. Dat is een hele eer. Want als je finalist bent geweest bij het GSCF dan heb je het al wel een beetje gemaakt. Jazeker wel. Ik moet er voor hoeden dat ik niet arrogant overkom, maar ik begin al best wel een beetje bekend te worden. Echt.

Gelooft u dat niet? Laatst gebeurde het me nog. Ik liep gewoon over straat en ik deed echt niets was ook maar enigszins de aandacht trok. Komt er ineens uit het niets een meisje op mij afgelopen. Of, een meisje, het was een jongedame. Een leuke, nee, een bloedmooie jongedame. Schitterend was ze. Ik heb zelden zo’n prachtige vrouw gezien. Zij loopt als in slow-motion op mij af, gaat voor mij staan en vraagt mij met haar prachtige rode lippen terwijl ze mij onzeker aankijkt: ‘Uuh… pardon. Bent u hier bekend?’

Vanaf dat moment ben ik wel even bij mijzelf te raden gegaan. Ik wist niet dat het zo snel kon gaan, maar na de finale is alles mogelijk.

En dat begon allemaal in een klein bedompt lokaaltje in Utrecht. Ik, als Groningse student moest naar Utrecht afreizen om daar auditie te doen voor het Groninger Studenten Cabaret Festival. Enfin. Die auditie was het slechtste begin dat je je kunt bedenken. Als student Nederlandse Taal en Cultuur met een voorliefde voor cabaret, dacht ik dat het een leuk idee was om mee te doen met het festival. Gewoon voor de leuk. Ik verwachtte dan ook een klein zaaltje met een paar mensen die guitig zouden lachen om mijn slecht getimede grapjes om mij zodoende, als ongeoefende grappenmaker, een spreekwoordelijk hart onder de riem te steken. Niets bleek minder waar. De deur viel om 10 uur ’s ochtends achter mij in het slot en ik stond ineens in een lokaal met daarin drie mensen met een clipboard. Ik vroeg onwennig: ‘Kan ik beginnen?’ Drie ongeïnteresseerde blikken keken vragend waarom ik niet al begonnen was.

De volgende tien minuten waren de eenzaamste minuten uit mijn leven. In een soort wanhopige vlaag van verstandsverbijstering dacht ik dat ik hier mijn ziel kon openen onder de noemer cabaret. Mezelf bloot kon geven. Niets bleek minder waar. Mijn tere uitgestoken armen vonden geen warme hand in dat koude Utrechtse lokaal. Mijn grappen lokten nog niet de kleinste glimlach uit. Het bleef stil. Akelig stil. Ik werd getransporteerd naar mijn moeilijke jeugd die ik eigenlijk helemaal niet heb gehad. Mijn denkbeeldige beste vriend die ik ook nooit heb gehad die liet mij weer in de steek voor een ander. Mijn knuffel die wat tijd voor zichzelf wilde. Mijn eenzame nachten voor de spiegel, om zo nog enigszins de schijn van gezelschap te wekken. Ineens zaten ze in mijn geheugen gekrast. Tergend.

Snikkend ben ik in de trein gestapt. Om 11 uur ’s ochtends zat er een eenzame gedaante te janken in de trein. Richting Groningen. Waarschijnlijk niet de eerste keer.

Daarna was het een maand wachten alvorens het beslissende telefoontje kwam. Ik had mij er gelukkig mentaal op voorbereid. ‘Sietse, je hoeft nooit meer iets in de cabaret te proberen. Uit zelfbescherming…’ is wat ik verwachtte te horen. Maar niets bleek minder waar. ‘Je bent door naar de halve finale!’ Vervolgens gebeurde alles in sneltreinvaart. Het repetitieweekend. Een regisseuse. Try-outs door heel Nederland. Meer repetities. Eenzame treinreizen. Overnachten in het theater. Goede responsen. Slechte grappen. Alles gebeurde in een flits.

Plotseling was het moment daar. Een natte jongensdroom die uitkomt: De Stadsschouwburg van Groningen, tot de nok toe gevuld en Sietse Manning daar op het podium. Het is onbeschrijfelijk, onwerkelijk bijna. Het gevoel van zevenhonderdvijftig personen in die prachtige ruimte laat zich moeilijk bevatten. De knusheid. De schoonheid; het is oogstrelend. Onvatbaar ook. Desalniettemin begrijpelijk dat Youp van ’t Hek dit altijd weer probeert met zijn opnames. De uitslag moge bekend zijn: ”die vent met die snor heeft verloren van een Belg en een groep homo-erotische kerels in strakke, korte spijkerbroekjes.” Zo vatten mijn vrienden het in ieder geval samen.

De uitslag van de avond is echter als volgt: Pieter Verelst pakt terecht de juryprijs en persoonlijkheidsprijs en De Blonde Jongens en Tim weten de harten van het publiek te stelen met hun energieke voorstelling. Daar is geen speld tussen te krijgen! Dat zeg ik tegenwoordig. Van binnen deed het op dat moment pijn om te ‘verliezen’ van een Belg en van vijf jongens in weinig verhullende kleding. Was ik daar maar opgekomen.

Uiteraard is dat gekheid! De heren hebben terecht prijzen gepakt en ik ben blij dat ik met hun gezelschap menig avond heb mogen vullen. De laatste daarvan (voorlopig in ieder geval) is 1 mei in Enschede! Komt dat zien, komt dat zien! Dit bonte gezelschap zal dan nog eenmaal de pikken langs de lat leggen ter lering ende vermaeck des publiecks!

En nu sta je dan ineens hier. Op de blog van het Groninger Studenten Cabaret Festival. Met je eigen stukje. Ik wordt tijdens het schrijven van dit stuk nog gebeld of ik misschien interesse heb om een symposium van de studievereniging van accountancy af te sluiten met een leuk stukje cabaret. En dat doe ik tegenwoordig naast de studie. Optreden op allerlei obscure plekjes, het liefst met een persoonlijk getint verhaaltje. Van de D66 tot studentenverenigingen, van een Drents dorpshuis tot een congres over doktoren in het buitenland. Daar hoef ik momenteel niet veel moeite voor te doen. Mensen bellen gewoon op. Heerlijk. Allemaal dankzij het GSCF. En dankzij mijn telefoonnummer 0641680383 natuurlijk… Ik heb zelfs visitekaartjes moeten laten maken. Ik zei het namelijk al: ik wordt echt al best wel bekend. Het komt mij steeds vaker voor dat mensen naar een kaartje vragen en dat ik die dan niet heb. Nu wel dus. De conducteurs vinden het een minder leuke grap, maar ik kan er wel om lachen.

---

 

Winnaar Pieter Verelst over het festival

Geschreven door: Pieter Verelst 
Winnaar juryprijs- en persoonlijkheidsprijs 28e GSCF.

”‘s Nachts word ik wakker, loop de straat op, kap een willekeurige zatlap zijn hoofd eraf en drink de wijn die borrelt op de bodem van zijn schedel. Dronken van walging probeer ik de spastische darm, die niet te houden is van de stress, te controleren. Dat was het gevoel dat me overmande in de finale van het Groninger Studenten Cabaret Festival. Nooit ben ik in de hel geweest, maar mocht er een hel zijn, dan kwam het wchokje van de schouwburg in Groningen zeker in de buurt. Dat was zowat mijn campeerplek tijdens het festival…de faalangst, de druk, de rivaliteit, een zaal met 800 toeschouwers. Het doet wat met u. En dan die laatste seconden …. Het is mijn beurt, de moed zakt in mijn schoenen. De wcpot die ik daarnet nog aanschouwde als de hel, wil ik het liefst zo dicht mogelijk bij mij hebben. Mijn naam wordt door de presentator afgeroepen en het grote moment is daar. Ik doe een poging om dat podium op te strompelen. Een enthousiaste technieker geeft me een goeddunkend duuwte in de rug. Ik schreeuw mijn eerste woorden uit en het publiek reageert bevestigend. Alle ballast valt van mijn schouders, voel me vrijer dan ooit! Ik geniet van elke seconde en voor ik het besef, is het alweer voorbij. Eindapplaus en dan het naderende einde. Het was fysiek onmogelijk, maar mijn lichaam herhaalt nogmaals hetzelfde ritueel bij de prijsuitreiking. Het is fantastisch om zowel de jury- als de persoonlijkheidsprijs te winnen, maar de allergrootste beloning was, dat ik mijn verhaal gedurende 30 wonderlijke minuten kon delen met 800 mensen. En dat dit festival me de mogelijkheid heeft geboden om veel te spelen en om in de toekomst nog veel meer te spelen.

Elke seconden van dit festival was het dubbel en dik waard! Zelfs de momenten op de wcpot in de prachtige schouwburg van Groningen. Wat een avontuur was het. Ik geniet nog altijd na. Een aanrader voor iedereen!”

 De finalisten

Vlnr: Sietse Manning, Pieter Verelst, Chiel Eppink(DEBJET), Ruud Smulders(DEBJET), Youp van den Boogaard(DEBJET), Tim Hogeweg(DEBJET) en Jelle Bruinsma(DEBJET).

Deelnemersweekend

Door: Thjum Arts
Deelnemer 28e Groninger Studenten Cabaret Festival

 Toch wel een beetje gespannen begon ik aan het Deelnemersweekend van het GSCF. En dit was in korte tijd helemaal weg. Ten eerste begonnen we Zaterdag lekker rond een uurtje of 10 met een heerlijk ontbijt gemaakt door het heldhaftig tegen een kater vechtende bestuur. Er was lekker de tijd voor een kennismaking onderling en om een beetje ‘in het creatieve sfeertje’ te komen. En de ervaring leert dat als je eenmaal in dat sfeertje zit, de spanning direct verdwijnt. Dat was gelukkig nu ook zo. Al binnen een paar uurtjes verworden je ‘concurrenten’ tot vrienden, iets wat altijd wonderlijk snel gebeurt bij creatieve mensen onder elkaar. Een heerlijk gevoel!

S’middags kwam Audrey (de regisseuse) en door haar vriendelijke en open houding had ik direct het gevoel dat dit een regisseuse was waar goed mee valt samen te werken, dit bleek ook wel later op de dag. Met het bestuur erbij hebben we een leuke voorstelronde gedaan en hebben we kunnen genieten van elkaars acts. Wat was iedereen goed! Ik had verwacht dat ik een favoriet zou hebben, maar iedereen is zo verschillend dat ik dat echt totaal niet heb op dit moment. Ik ben heel benieuwd hoe de andere zich gaan ontwikkelen en om hun volledige act te zien in de try-out tour!

Het was dus een weekend dat gespannen begon en eindigde in een vriendelijke creatieve sfeer. Het mooiste moment hiervan was absoluut de toen de wedstrijd Nederland-Costa Rica begon en iedereen spontaan ging staan voor het Wilhelmus. Thuis ben ik de enige die dat doet, maar hier ben was ik kennelijk niet de enige waarbij er een steekje los zit.

Ik verheug me op het werken met Audrey en de try-out tour en hoop een programma neer te zetten waar ik trots op kan zijn, en daarvoor ben ik op dit moment op de goede weg!

De finalistentour door de ogen van Tom Lash

Door: Tom Lash
Finalist 27e Groninger Studenten Cabaret Festival

De finalistentournee is nu een paar weken voorbij, en ik mis het.
Ik mis samen met Kirsten en Wolter en het hele bestuur in het theater zijn,
rustig een beetje soundchecken, een beetje op een piano pingelen waarna iemand die het 100x beter kan het overneemt waardoor je je super onzeker voelt worden over je muzikale kwaliteiten. Ik mis het 3 keer per week bij een Italiaan eten, en ik mis het gezamenlijk zeiken op de zoveelste trage technicus.
Mooie tijd gehad.

Wat mij betreft is de finalistentour de echte prijs. Natuurlijk zijn de andere prijzen leuk voor op je poster en in je mailtje naar een impresariaat of theater, maar het vak leer je alleen door veel te spelen. En dat is ook precies het leukste aan dit werk, het spelen. Dus als je dan zomaar 9 optredens in je schoot geworpen krijgt is dat heel fijn.

Het is heel leuk om met een groep mensen de theaters af te gaan en daar iedere keer weer een mooi

feestje te maken, en dat er dan ook nog mensen komen kijken. Daarnaast leer je veel van elkaar, omdat (in ieder geval in ons jaar) de acts heel verschillend zijn. Iedereen heeft een andere achtergrond in het theater en een eigen stijl, en zo kan je dingen van elkaar oppikken.

Als ik één tip mee moet geven aan de finalisten van komende editie dan is het:
Probeer lekker dingen uit tijdens de tour, doe iedere avond het net ietsje anders. Dat half uurtje wat je tijdens het festival speelt is goed,maar dat weet je al anders kom je niet in die finale.Nu is de druk van de competitie eraf, dus ben je vrij om nieuwe dingen te ontdekken (zolang het maar wel het niveau van wat je daarvoor deed haalt, je kan niet 25 minuten lang naakt op het podium liggen en proberen een appel op je neus te balanceren onder het mom van ‘Iets uitproberen’).

Hoe dan ook, de finalistentour is iets waar je later nog met veel plezier op zult terugkijken. Tenzij je iedere avond met het bestuur mee gaat zuipen, dan weet je er niks meer van.
De finalisten Tom Lash, Wolter Weulink, Kirsten van Teijn en het 28e bestuur